Susadim, temiz havaya, dogaya, yesile, sakinlige susadim. Büyük sehirlerin hercümercinden, kuralsizligindan, gürültüsünden usandim. Özledim! Bir sahilde masmavi denizin beyaz köpüklü dalgalarinin sesini, kokusunu özledim. Kirlarin yemyesil cimenlerini, agaclarin ugultusunu, göllerdeki sazliklari özledim. Yerlerde yuvarlanip, saatlerce masmavi gökyüzüne bakarak, beyaz bulutlarin köpük köpük oynasmalarini seyretmeyi özledim.
Özledim! Güler yüzlü insanlarin birbirleriyle hossohbet etmelerini, komsu kadinlarin birbirlerine karsidan karsiya dedikodu yapisini izlemeyi özledim. Bayramlarda elime tutusturulan sekerlerin lezzetini, cebime ilistirilen o desenli mendilleri, harcliklarla alinan gofretleri özledim. Bisikletimi özledim. Dedemin bana cocukken anlattigi o bitmek tükenmek bilmeyen avcilik, balikcilik hikayelerini özledim. Televizyonun olmadigi soguk kis gecelerinde, radyo tiyatrolarini dinlemeyi, yazlik sinemaya gidip arada dondurma yemeyi özledim.
Usandim! Kavgadan, tartismadan, yalan - dolan, sonu olmayan iddialasmalardan usandim. Savaslardan, insanlarin böcek gibi öldürülmelerinden, kafalarinin tavuk gibi kesilmesini izlemekten usandim. Secilmislerin ve atanmislarin yanlis uygulamalarindan dogan haksizliklari görmekten usandim. Insanlari cahil, ac, sefil, üc kurusa muhtac hale getiren düzenbazlardan usandim. Insanlara yapilan adaletsizlikleri görüp saymaktan usandim. Insanlarin birbirlerini acimasizca yok etmeye calismalarindan usandim.
Özledim! Insana, dogaya, doger canlilara saygiyi, sevgiyi özledim.
Özledim!
Dünyada sevgi ve barisi özledim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder